Nasılsın?

Nasılsın?

Basit bir kelime gibi duruyor, değil mi?
Ama içinde koca bir dünya gizli aslında.
“Nasılsın?” diye sorulunca refleks gibi “İyiyim.” deriz.
Belki alışkanlıktan, belki de kimsenin gerçekten duymasını istemediğimiz için.
Ama… gerçekten iyi miyiz?

Kendi içime döndüğümde sessizlik karşılıyor beni.
O sessizlikte binbir düşünce dolaşıyor.
Bir ses fısıldıyor: “Sen kimsin?”
Bu dünyanın karmaşasında bir toz zerresi mi, yoksa içinde başka bir evren taşıyan bir ruh mu?

Etrafıma bakıyorum; insanlar yorgun, donuk, aceleci…
Asansörde göz göze gelmekten bile çekiniyorlar.
Bir “Günaydın” demek bile lüks olmuş sanki.
Böyle mi olmalıydı gerçekten?

Bazen düşünüyorum;
belki de “Nasılsın?” sorusu sadece bize değil, varoluşun kendisine sorulmalı.
Çünkü insan kalıplara sığmaz.
Ben sığmam.
Kendi kelimelerimle taşarım, kendi dünyamı kurarım.
Belki biraz deliyim, belki sadece fazla hissediyorum.
Ama bu beni ben yapmıyor mu?

Dünya Garip Bir Sahne

İnsanlar hep bir yerlere yetişmeye çalışıyor ama nereye gittiklerini bilen yok.
Ben bazen duruyorum, sadece durup soruyorum: “Neden?”

Bir “Günaydın” demek bu kadar mı zor?
Oysa bir gülümseme, bir kelime bile birinin gününü değiştirebilir.
Ama insanlar unutmuş.
Kendini de, birbirini de…
Bir yabancıya “Merhaba” demek bile delilik sayılıyor artık.
O zaman deliyim!
Çünkü sevgiyi, samimiyeti kaybetmeye razı değilim.

Gitmek mi, Kalmak mı?

Bazı geceler geliyor…
Karanlık düşüncelerle birlikte.
Gitmek mi doğru, kalmak mı?
Yaşamak bir tercih mi, yoksa zorunluluk mu?

Aşk mı kurtarır bizi, yoksa sevgi mi?
Aşk bir ateşse, sevgi o ateşin küllerinde mi saklıdır?
Bazen cevap bulamıyorum.
Belki de bütün bu sorular, hayatın bizimle dalga geçme biçimidir.

İçimizdeki İsyan

Ama işte, bütün bu karmaşadan sanat doğuyor.
Bir çığlık bazen bir resme dönüşüyor,
bir fırtına bir melodiye,
bir yara bir şiire…
Sanat, içimizde tutamadığımız duyguların dünyaya sızma biçimi.

Ve belki de tek özgürlük bu:
Kendini anlatmak.
Maskeleri bir kenara bırakmak.
Kalıpları kırmak.

Evet, bazen bu dünya fazla geliyor.
Ama buradayım.
Ve buradayken kendi sesimi, kendi izimi bırakmak istiyorum.

Ben kimim?
Tüm duygularımın toplamı.
Belki “İyiyim” diyemem her zaman,
ama gerçek buyum.
Ben böyleyim.

Peki ya sen?
Gerçekten nasılsın?